Wie ben jij in deze crisis?
‘Wat ben je lelijk’, ‘Wat je ook aantrekt, niets staat je’, ‘Wat ben je dik ‘, ‘Je ziet er echt niet uit’, ‘Je kan nu beter thuis blijven, want met jou willen wij niet gezien worden’.
Als kind kreeg S. dit vaak te horen. Het maakte haar verlegen en onzeker. Ze trok zich terug om anderen zo weinig mogelijk last te bezorgen en hield zich bezig met lezen, muziek beluisteren en zingen. S. had gelukkig veel vrienden die haar volledig accepteerden zoals ze was. Zij zeiden nooit dat ze lelijk of dik was. Integendeel, ze keken naar haar op en vertrouwden haar hun geheimen toe. S. was van jongs af aan een luisterend oor. Soms leek het of ze twee levens leidde : één binnenshuis en één buitenshuis.
Ze ontpopte zich tot een jongedame en kreeg opeens heel andere opmerkingen van de volwassenen om haar heen: ‘Wat ben je mooi geworden’ of ‘Het is toch goed gekomen met je’. Al die ‘positieve’ opmerkingen voelden voor S. helemaal niet positief aan. Ze deden haar terugdenken aan haar kinderjaren en aan de pijn die ze had moeten doorstaan. In plaats van blijdschap voelde S. onbegrip en onmacht: hoe konden volwassenen zich zo gedragen? Hun woorden en houding hadden ervoor gezorgd dat ze onzeker werd, dat ze niet kon geloven dat ze echt mooi was. S. bleef zichzelf zien als dat kleine, lelijke en dikke meisje.
Tot ze het op een dag, na heel wat geploeter, leeswerk en opleidingen plots heel duidelijk zag: Wat een ander van mij denkt of dacht, hoeft mijn waarheid niet te worden. Ondanks dit waardevolle inzicht, geraakte S. nog niet los van haar oude overtuigingen. Ze ging zich verder verdiepen in het menselijk brein en in de filosofie van Louise Hay ‘Je kunt je leven helen’. Daar voelde ze ware heling.
…
Dat kleine meisje was ik.
Ook al liep het niet altijd van een leien dakje en waren er heel wat confrontaties en blokkades, ik wist dat ik erdoor moest om ervan verlost te geraken. Er was geen weg naast. Ik ging ervoor, voor 100%.
Doorheen het groeiproces leerde ik mijn volle verantwoordelijkheid dragen en kon ik zien dat ik het was die de anderen macht had gegeven. Ook al weten we dat het ons niet dient, toch blijven we als volwassene ervoor kiezen om onze ballast mee te sleuren. Te pas en te onpas klagen we erover zonder te beseffen dat we daardoor telkens opnieuw die momenten beleven. Maar hetgeen ons aangepraat of aangedaan werd, hoeft niet onze huidige realiteit te blijven.
Is het niet hoog tijd om de ballast uit het verleden los te laten? Zodat we kunnen focussen op ons leven in het hier en nu. Op onszelf en onze kinderen. Om zo voor hen een verschil te maken.
Ook jij verdient een gemakkelijker leven vol zelfvertrouwen. Een leven waarin jij gelooft in jezelf en mild bent voor jezelf. Een leven waarin jij aan het stuur staat.
In mijn praktijk zie ik vrouwen die niet in zichzelf geloven, die zich nog steeds lelijk vinden. Terwijl ik prachtige dames zie. Soms is de schoonheid voor iedereen te zien, behalve voor jezelf.
Onze ouders, broers, zussen of andere opvoeders deden hun best met de kennis en inzichten die zij toen hadden. Ook zij hadden nood aan aandacht en erkenning. Ik ben dankbaar voor mijn gezin van herkomst. Door hen ben ik geworden wie ik nu ben. Ik gun ze alle liefde van de wereld.
Vergeven is het grootste cadeau dat je jezelf kan geven. Het laat je vrij uit de gevangenis die je voor jezelf hebt gebouwd.
Alles begint bij jezelf. Hoe jij omgaat met je negatieve ervaringen bepaalt ook hoe jij een crisis zoals deze waarin we nu allemaal leven, doorkomt. Het leert je even stil te staan en te doorvoelen, om dan weer terug te keren naar het vertrouwen.
De kennis en diepgaande inzichten die mij geholpen hebben en de oefeningen die daarbij horen, zitten ondertussen ingebakken in mijn dagelijkse routine. Ik kan niet meer zonder en wil je ze ook graag aanleren.
Wat ik jou aanreik, is in wezen onbetaalbaar. Jouw leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Ontdek hier hoe jij ook jij ‘je leven kan veranderen door anders te leren denken’.
De affirmatiegids en de bijhorende video’s zullen je hier goed op weg helpen.